สถานะของเธอเป็นแค่ 'นางบำเรอในความลับ' ของเขา ฟ้าคราม ไม่เคยแยแสหัวใจของ ปิ่นมุก เลยสักครั้ง จนกระทั่งวันที่เธอจากไปพร้อมกับชีวิตน้อย ๆ ที่เขาไม่เคยรู้ว่ามี คราวนี้จึงตระหนักได้ว่าเธอสำคัญเพียงใด ฟ้าคราม : เจ้าของ บลูสกายรีสอร์ท ปิ่นมุก : เลขาที่ทำงานให้ทั้งในรีสอร์ทและบนเตียงนอน “นี่บอสไม่ได้…?” “ใช่ ผมไม่ได้เมา” เขายอมรับตรง ๆ “แค่ไม่อยากปล่อยให้คุณถูกไอ้ภพมาตามตอแยอยู่เรื่อย ๆ คนนี้ไว้ใจไม่ได้” ปิ่นมุกยืนนิ่ง ครึ่งหนึ่งตกใจ ครึ่งหนึ่งโล่ง “บอสแกล้งเมา” “อืม” เขาไม่แก้ตัว “ขอโทษ” ความเงียบไหลผ่านสองคนชั่วอึดใจ ปิ่นมุกก้มมองข้อมือตัวเองที่ยังถูกจับไว้ ไม่เจ็บ ไม่รุนแรง แค่เขาไม่ปล่อย และเธอก็รู้สึกบางอย่างลึก ๆ เขาคลายมือจากข้อมือของเธอแทนที่ด้วยปลายนิ้วที่ไล้หลังมืออย่างแผ่วเบา ราวขออนุญาตครั้งสุดท้าย ก่อนจะดึงเธอให้ทรุดนั่งลงข้าง ๆ โซฟาตัวเดียวกัน ระยะห่างหายไปอย่างช้า ๆ “มุก” เสียงเขาเบาลง “ถ้าคุณรู้สึกไม่โอเค ผลักผมออกได้ทันที” เธอสบตาเขา นาทีนี้มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นรัวกับสิ่งที่ได้ยิน ริมฝีปากของฟ้าครามแตะลงบนเรียวปากนุ่มแผ่วเบา ไม่รีบร้อน ไม่ครอบครอง ไม่รุนแรง เขาจูบอย่างอ้อยอิ่ง ลมหายใจสอดประสานจนเธอเผลอเอียงหน้าเข้าหาเอง นิ้วของเขาไล้จากแก้มนุ่มไปตามลำคอระหง ปลายนิ้วสัมผัสผิวอุ่นเบา ๆ พอให้สะท้าน ปิ่นมุกสะท้านไหวทำอะไรไม่ถูก เธอไม่คุ้นชินเลยกับสิ่งเหล่านี้ เขาดูเหมือนไม่ใช่บอสคนที่เธอเคยทำงานด้วยทุกวันอีกต่อไป “มุก” เขากระซิบแผ่ว เมื่อผละออกเพียงนิด “ผมเพิ่งรู้ว่าผมหวงคุณมากกว่าที่ควรจะเป็น” ดวงตากลมปรือฉ่ำไหวสะท้อนเงาคนพูดด้วยแววตกใจ