Denizli'nin kenar bir mahallesinde, zaman yavaş akar; hayat herkese eşit davranmaz. Herkesin hayalleri olur ama gerçekleştirmek herkesin harcı değildir. Bazılarının kalbi fazla temizdir, bazılarıysa kendi boşluklarında kaybolur. Bu hikâye, kaderleri kesişmiş yedi dostun hikâyesidir: Cafer, Ahmet, Mutlu, Ömer, Bünyamin, Hasan ve Onur.Cafer'in DünyasıCafer gençti, saf ve temiz kalpli. Her şeyin iyi olacağına inanır, insanların kötü niyet taşıyamayacağına yürekten güvenirdi. Bu yüzden birçok kez kandırıldı. En çok da arkadaşları tarafından. Kimisi borç aldı geri vermedi, kimisi güvenini sarsacak bir yalan söyledi. Ama o kimseye kin tutmadı, çünkü içi kinle dolu olamazdı. Şimdi borç içinde, yokuş yukarı bir hayat yaşıyordu ama hâlâ her sabah umutla uyanıyordu.Ahmet'in SessizliğiAhmet oyunlara sığınmıştı. Gerçek hayatta bulamadığı mutluluğu sanal dünyada arıyordu. Uzak bir şehirde sevdiği kadın vardı ama hayat, yan yana olmalarına izin vermemişti. Düğün planları yapıyorlardı ama içten içe kendine soruyordu: "Ben mutlu muyum?" Hayat ona fazla yük bindirmişti. Elindeki joystick'e sıkı sıkı sarılmıştı; çünkü tutunabileceği başka bir şey kalmamıştı.Mutlu’nun Hayal GücüMutlu adı gibi değildi ama hayal gücü sınırsızdı. Felsefeye meraklıydı, hayatı anlamaya çalışıyordu. Her gün bir başka projeye kafa yorar, dünyayı güzelleştirmenin yollarını arardı. İnsanları değiştiremese de, kendi hayal dünyasında sonsuz bir yenilik üretirdi. Bir gün her şeyin değişeceğine inanıyordu. İnanmak, bazen yetiyordu.Ömer’in GösterişiÖmer lüks kafelerde takılır, kahvelerini filtreli fotoğraflar eşliğinde paylaşırdı. Parası vardı ama anlamı yoktu. Sahip olduğu şeyler çoktu ama gerçek bir dostluğu hiç olmamıştı. Gösterdiği hayatla yaşadığı arasında uçurumlar vardı. Ama kimse bunu fark etmiyordu, çünkü gülümsemesi gerçek sandıkları bir maskeydi.Bünyamin'in YalnızlığıBünyamin her zaman dışlanmıştı. En zor günlerinde kimse yanında olmamıştı. Gözyaşlarını kendi içine akıtır, haykırmak isterdi ama sesi çıkmazdı. Sonunda pes etti. Dostlarına kırıldı, arkasına bile bakmadan çekip gitti. Kendi hayatını kurdu, evlendi ama içindeki yalnızlık hiçbir zaman tamamen susmadı.Hasan ve Şişenin HikâyesiHasan’ın hikâyesi rakı masalarında, gece ıssızlığında anlatılırdı. İçmeyi severdi, çünkü o içince dünya biraz daha dayanılır hale geliyordu. Hayat ona fazla sertti. Kimse içindeki yarayı görmezdi, ama o şişeyi dost bilmişti. En azından yargılamıyordu.Onur’un BoşluğuOnur zekiydi, kıvrak düşünürdü ama içinde boşluklar doluydu. Geçmişte kırılmış, şimdi sadece dostlarının varlığıyla hayatta kalıyordu. Bazen gözlerini dikip hiçbir yere bakar, dakikalarca sessiz kalırdı. Düşünceleri çoktu, kelimeleri azdı. Ama birinin acısı olursa, ilk koşan hep Onur olurdu.Bu yedi dost, bir zamanlar aynı mahallede birlikte büyümüş, sonra hayatın ayrı rüzgarlarına kapılmışlardı. Ama bir gün, bir araya gelmeleri gerektiğinde, her biri birbirleriyle yüzleşmek zorunda kalacaktı.---İstersen romanı bölüm bölüm genişletebilir, diyaloglar ve olaylarla derinleştirebilirim. Devamını ister misin?