ผมชื่อรีนิวครับ อายุ 23 ปี สูง 180 หนัก 71 ผมใช้ชีวิตอยู่ด้วยเงินประกันของพ่อแม่จนกระทั่งเรียนจบ จึงได้เริ่มหางานทำผมได้งานเป็นพนักงานธรรมดาเงินเดือนโครตจะน้อย ผมอาศัยอยู่ใจกลางเมืองใหญ่ที่มีฝุ่นควันมากมายและการจราจรที่แน่นขนัด ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมมันอยู่ผิดที่ผิดทางมาโดยตลอดมันเป็นความรู้สึกที่อธิบายออกมาไม่ได้ผมไม่รู้มันเป็นเพราะอะไรมันเหมือนทุกที่บนใบโลกนี้ไม่มีที่ของผมเลยมันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอยู่เสมอ เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ผมตัดสินใจออกจากบ้านเพื่อไปซื้ออาหารสำเร็จรูปและของใช้ต่างๆ เข้าบ้านด้วยความที่เป็นคนชอบเก็บตัว เลยชอบตุนอาหารไว้กินที่บ้านผมไม่ชอบไปกินอาหารตามร้านเพราะมันดูวุ่นวายเมื่อเจอคนเยอะ เดินออกมาถึงถนนใหญ่ได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้น ผมหันไปมองตามสัญชาตญาณมันมีแสงไฟสว่างจ้าส่องเข้าที่ตาผมพร้อมกับเสียง ‘โคร่ม!!! พ่อนายเอก พระยาดิเรก รักครอบครัว มีเมียเดียว ใจอ่อนกับเมียและลูก แม่นายเอก นวลจันทร์ ลูกผู้ดีหน้าตาสะสวย แม่บ้านแม่เรือน อ่อนหวาน เรียบร้อย พูดเพราะ นายเอก แก้วกานต์ หน้าตาสวยหวาน อ่อนหวาน ขี้อาย ใสซื่อ ตากลมโต ผมดำ ปากเชอร์รี่ ผิวขาว ร่างบางอ้อนแอ้น คนรับใช้ ลำดวน หัวหน้าสาวรับใช้ อยู่มาตั้งแต่อายุ 7 ปีได้พ่อนายเอกชอบไว้จากโจร บัว หน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวสีน้ำผึ้ง เด็กสาวอายุ 10 ปีพี่เลี้ยงนายเอก พระเอก หมื่นขุนเดช หล่อคมเข้ม ผิวแทน ผมดำ หล่อแบบไทยๆ นิ่ง อ่อนโยนกับนายเอง กลิ่นต้นสน พ่อพระเอก พระยาอิดชา รักครอบครัว นิ่ง พูดน้อย เข้มงวดนิดหน่อย แม่พระเอก พิไล ใจดี อยากได้ลูกสาวหรือผกาสักคน เอ็นดูแก้วกานต์ เข้ม บ่าวคนสนิทของพระเอก #นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเพศ และการใช้ความรุนแรง มีฉากพยายามข่มขืน ทำร้ายร่างกาย และการฆ่าคนตาย ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง เป็นนิยายที่เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป #นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน สถานที่ รวมถึงตัวละครทั้งหมดล้วนเป็นเพียงเรื่องสมมุติไม่เกี่ยวข้องกับคนใจชีวิตจริง พฤติกรรมการใช้ความรุนแรงทั้งหมดของตัวละครในเรื่องไม่ควรเอาเยี่ยวอย่าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน