Son kez baktım altımdaki ucu bucağı görünmeyen, buradan bakınca sonsuz gibi gözüken ama gerçekte birkaç yüz metreden ibaret olan boşluğa. Üç ay... Tam doksan bir gündür içinde yandığım cehennemi sonlandırmak üzereydim. Gözlerimden akan yaşlar arkamda bıraktığım tek ailem içindi. Korkuyordum. Bana kızmasından, küsmesinden hatta belki de benden nefret edecek olma ihtimalinden çok korkuyordum. Fakat onun da anlaması gerekiyordu arkamdan ağlayabileceği bir mezar bile bırakamadan gitmek zorunda oluşumun benim suçum olmadığını. Ben babam gibi güçlü değildim, annem gibi fedakar ya da abim gibi cesur değildim. Hep biraz ürkektim, hep biraz ezik. Hatta şu 21 yıllık hayatımda sergilediğim en cesur hareketti uçuruma doğru attığım ufak adımlarım. Ben yanında olamayacak olsam bile mutlu olmasını diledim, ben göremeyecek olsam bile büyüdüğünü hayal ettim son adımımı atarken. Zaten ölmüş bir ruh yeniden veda edemezdi dünyaya, ben cehennemime veda ediyordum cennete gitme umuduyla dolarken. Son adımımı boşluğa bıraktığımda havada süzülmem gereken yerde cehennemimin kapılarında nöbet tutan zebanime çarptı sırtım. Pençeleri pütürlü bir tuvalden izler taşıyan kolumu sarmaladığında henüz yaşadığım azabın bitmediğini anlayarak birkaç damla tuzlu sıvıyı yuttum. "Benden kurtulmak bu kadar kolay mı karıcığım? Hala anlamadın mı, ben izin vermedikçe ölmek bile yasak sana."