เขาเป็นคนบีบให้นางหย่า ส่งนางไปให้ศัตรูเพื่อแก้แค้น ทว่าดันโผล่หัวไปที่ค่ายศัตรูเพื่อช่วยนาง น่าขันตรงที่ ส่งนางให้บุรุษอื่น แต่เจ็บปวดเกินทนไหว เมื่อได้ยินเสียงหวานครวญครางปานจะขาดใจ หลอกตัวเองว่าไม่เคยรักมานานสามปี จนกระทั่งยอมรับความจริงเพราะเสียงคราง ทว่าในวันที่ยอมรับใจตนเอง นางกลับลืมเขาจากความทรงจำไปสิ้น สปอยล์ ว่านจิ่วซิ่นกวาดตามองเห็นตู้ยาก็เดินไปเปิดตู้ เพื่อหยิบกล่องยามาทำแผลให้ชายแปลกหน้า นางออกจะประหลาดใจ ที่พบกับชายคนนี้ครั้งแรกเขาก็กล้าใช้นางทำแผลให้ อาจเป็นอย่างที่เขาพูดที่นี่ไม่มีสตรี เพียงแต่เขาเป็นถึงแม่ทัพ ย่อมต้องทำแผลเองได้มิใช่หรือ หญิงสาวล้างแผลที่ฝ่ามือให้เขา พลางคิดในใจ คนผู้นี้โง่รึไม่ ที่บีบจอกชาแตกจนมือเป็นแผล ท่าจะเป็นเช่นนั้น เพราะบีบถึงสองครั้งสองครา โง่เสียจริง! “ว่านจิ่วซิ่น ไม่คิดจะทักทายข้าหน่อยหรือ” อธิบายมา อย่าให้เขาต้องถามให้มากความ เพราะตอนนี้เขาหงุดหงิดมาก ว่านจิ่วซิ่นเลิกคิ้วสูง นางต้องทักทายคนแปลกหน้าด้วยหรือ ชายผู้นี้ประหลาดเสียจริง นางเป็นหญิงมีสามีแล้ว จะทักทายชายอื่นไปทั่วได้อย่างไร “ข้ามีสามีแล้วมิควรพูดคุยกับบุรุษอื่นเจ้าค่ะ” “ก็รู้นี่ แล้วที่เจ้าทำอยู่ตอนนี้ล่ะ สมควรแล้วหรือ” นั่งตัวติดกับชายอื่นให้สามีดู มันไม่สมควรรู้ไว้ด้วย “ไม่สมควรเจ้าค่ะ” ว่านจิ่วซิ่นตอบเสียงอ่อย ก็เขาให้นางมาทำแผลให้เองนี่น่า รู้ว่าไม่สมควรยังให้นางมา เช่นนี้สามีของนางต้องทุกข์ใจแน่ หญิงสาวใส่ยาให้ชายแปลกหน้าแล้วรีบพันแผล “เสร็จแล้วเจ้าค่ะ ออกมานานแล้วสามีข้าคงกังวลน่าดู ขอตัวนะเจ้าคะ” หวู่ไฉตงคว้าข้อแขนของคนที่กำลังเดินจากไปไว้จากทางด้านหลัง ดึงตัวนางมาแนบติดกับแผงอก มืออีกข้างจับลาดไหล่ที่มีผ้าผืนบางคลุมไว้ ไม่ให้นางขยับหนี โมโหจนหัวคิ้วย่นเข้าหากัน คำก็สามีสองคำก็สามี เขารู้ในตอนนี้เองว่าสามีที่นางพูดถึงไม่ใช่เขา เลิกลั่กๆ เนื้อหาบางส่วน พอหนุบหนับใจ เอาจริง อยากได้คอมเมนต์เติมกำลังใจมาก แต่ไม่รู้ว่านิยายจะถูกจริตนักอ่านไหม ถ้าไม่ถูกจริตผ่านไปก่อนนะคะ งดคำพูดบั่นทอนจิตใจ