Zaman, şehrin göğsünde paslı bir çan gibi sallanıyor; her vuruşunda biraz daha ağırlaşıyor geceler. Göz göze geldiğimiz anlarda bile, birbirimizden uzak düşmüş yıldızlar gibiydik. Birbirimize dokunduğumuzda, sadece tenlerimiz değil, sakladığımız bütün karanlıklarımız da birbirine sürtünüyordu. Ve her dokunuş, suskun bir itiraf gibi yankılanıyordu bedenlerimizin en derin koridorlarında. Hayatlarımızı dışarıdan izleyen herkes, birbirimize nasıl gülümsediğimizi, nasıl şakalaştığımızı sanıyordu. Oysa gülüşlerimizin ardında, kimseye anlatamadığımız yasaklı bir arzu uyuyordu — her an uyanmaya hazır, her an zincirlerini kıracak kadar güçlü. İçimizde büyüyen bu karanlık, bazen bakışlarımızı, bazen bir kelimenin tereddütünde yakalıyordu bizi. Sözde dostlukların perdesi arkasında gizlenen bu isimsiz his, geceye yemin eden eski bir dua gibi dökülüyordu ruhlarımızdan. Bazen bir kahkaha, bazen masum bir dokunuş, bütün yasakları yerle bir edecek ilk kıvılcımı bekliyordu. Ve biz — Lina, Eren, Deniz — hepimiz, birbirimizin cehenneminde gönüllü mahkûmlardık. Aynı ateşle yanıyor, aynı fırtınaya teslim oluyorduk. Ama hiçbirimiz, göz göre göre yürüdüğümüz uçurumun adını koymaya cesaret edemiyorduk. Çünkü biliyorduk: Bir kere ismini koyarsak, dönüş yoktu. Ve belki de biz en çok, geri dönüşsüz bir felaketi arzuluyorduk.